Eĉ sin ĵetu sur mi
la fajrita akra fulmo
kaj estu renversita etero de la ŝtorma tondro
de la vento plej sovaĝa
kaj la ruiniganta blovo skuegu la radikojn
de la enega tero.
Kaj el la oceano la ondo bruegante
ruldetruu la universon kaj la vojon de la steloj
kaj la akra destino ĵetegu mian korpon
en la nigran Tartaron: mi ne mortos!

(libera traduko el Esĥilo ("La Prometeo ĉenita" versoj: 1043 - 1053)